Εξωγήινοι & Τατιάνα

ή ένας ιστορικός του μέλλοντος επισκέπτεται το πλατό της Τατιάνας

305 χρόνια έχουν περάσει από τότε που το ανθρώπινο είδος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Γη (βέβαια η κατοίκηση της ήταν εξαρχής εσφαλμένη ιδέα μιας και ανέκαθεν είχε κακή τύχη με τους κομίτες). Αν και οφείλουμε πολλά στους γήινους πρόγονους μας για την επιβίωση του ανθρώπινου γένους, δεν γνωρίζουμε τίποτα για την ζωή τους στον μητρικό μας πλανήτη. H εκκένωση τους από τη Γη ήταν τόσο γρήγορη που δεν μπόρεσαν να πάρουν μαζί τους εσώρουχα πόσο μάλλον να μεταφέρουν στο νέο τους σπίτι ιστορία αιώνων. Λέγεται ότι υπήρξαν ιστορικοί που επιβιβάστηκαν με ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία στους υπολογιστές τους, οι οποίοι όμως εκτοξεύθηκαν στο διάστημα ύστερα από το 1ο Μεταναστευτικό Συμβούλιο και την απόφαση περί νέου πλανήτη και νέας αρχής. Οι ιστορικοί αυτοί με έντονες ενστάσεις αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν την δουλειά τους και έτσι ακολούθησαν το μοναχικό ταξίδι των υπολογιστών στο άγνωστο κόσμο του διαστήματος γαντζωμένοι πάνω τους.

Αποπειράθηκα να γίνω ο πρώτος άνθρωπος που θα επιστρέψει πίσω στον πλανήτη Γη, για να μπορέσω να ανακαλύψω πώς έμοιαζαν οι άνθρωποι τότε, πώς ηταν η καθημερινή τους ζωή, πώς λειτουργούσε η κοινωνίας τους και αν εν τέλει μοιάζουν με εμάς, τους ανθρώπους του σήμερα.

Ύστερα από ένα μακρύ και ανιαρό ταξίδι (με είχαν προειδοποιήσει πως ένα διαγαλαξιακό ταξίδι εγκυμονεί περιπέτειες και κινδύνους αλλά μάλλον μπερδεύτηκαν) βρίσκομαι πλέον πάνω στα ερείπια αυτού του αρχαίου και σπουδαίου πολιτισμού. Μέχρι τώρα από τις ανασκαφές μου ως το μόνο ενδεικτικό στοιχείο ζωής πάνω στον πλανήτη είναι ψηφιακά αρχεία μιας ελληνικής εκπομπής, που σύμφωνα με το μεταφραστικό μου μηχάνημα, αποκαλείται “Τατιάνα Live”.

Πιστεύω πως η Τατιάνα Στεφανίδου, το πρόσωπο της εκπομπής, ήταν ένα είδος θεότητας στους γήινους μιας και το κοινό και οι καλεσμένοι έμοιαζαν με αυτή ή επιχειρούσαν να της μοιάσουν ή ακόμα και η ίδια η Τατιάνα διάλεγε τυχαία άτομα από το πλατό ώστε να τα μετατρέψει σύμφωνα με την εικόνα της.
Μόνο έτσι φαίνεται πως μπορούσαν οι άνθρωποι να αντιμετωπίσουν όλες τις κακουχίες και να κατακτήσουν την πολυπόθητη ευτυχία, με κάποιο είδος επέμβασης που διέγραφε τις ατέλειες και τους έκανε να μοιάζουν με την παρουσιάστρια.

Η εμμονή με την εξωτερική τους εμφάνιση φαντάζει εξαιρετικά παράξενη στη δική μας κοινωνία, αλλά τέτοιοι πρωτόγονοι πολιτισμοί συχνά καταπιάνονταν με ασήμαντα προβλήματα για να αποφύγουν τα σημαντικότερα.

Η Τατιάνα ήταν εκεί για να τους βοηθήσει στην μετάβαση από την “ασχήμια” στην “ομορφιά”. Ενδεικτικό του αδιάκοπου κυνηγιού του κάλλους, είναι η περίπτωση της κυρίας που έχασε την μύτη της όταν της επιτέθηκε σκύλος στην τρυφερή της παιδική ηλικία. Καλεσμένη στην Στεφανίδου ήρθε σε επαφή με την ιατρό που θα μπορούσε να την κάνει ξανά “όμορφη” και όλες μαζί χαίρονταν και αγκαλιάζονταν που άλλο ένα θύμα θα σωθεί από την βάναυση ασθένεια της “ασχήμιας”, δίνοντας έτσι ελπίδα σε όσους μπορεί να βίωναν παρόμοια προβλήματα (αρκεί φυσικά να εμφανιστούν και αυτοί στην εκπομπή).

Σε αυτό το σημείο βλέπουμε πως η εμμονική ασχολία με το φαίνεσθαι ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την καταναλωτική μανία που χαρακτήριζε την κοινωνία τότε. Οι άνθρωποι για να μπορέσουν να θεωρούνται “ωραίοι” σύμφωνα με το πρότυπο της Τατιάνας, έπρεπε να απευθυνθούν σε ειδήμονες της ομορφιάς και να δώσουν ένα σημαντικό ποσό για την πολύτιμη βοήθεια τους. Μια τέτοια αξιότιμη ντόκτορ ήταν η Πρίνου, που παρευρισκόταν συχνά στην εκπομπή για να ενημερώσει για τις νέες πρωτοποριακές τεχνολογίες, εγγυόμενη την άμεση βελτίωση της εξωτερικής εμφάνισης των πληγωμένων της ειδέχθειας. Αυτές οι διαφημιζόμενες διαδικασίες προέβαιναν σε λέιζερ, βελόνες, στο να τραβούν το δέρμα ή να αφαιρούν κομμάτια του, επίπονες διαδικασίες που όμως έπρεπε τα άτομα να υπομένουν. Ήταν μικρό άλλωστε το τίμημα για την επίτευξη της αιώνιας “ομορφιάς”.

Σε μια εκπομπή μάλιστα μια άλλη Πρίνου (μάλλον είχαν συγγένεια με την αξιότιμη Πρίνου) διάλεξε όλως τυχαίως μια κυρία από το κοινό, ώστε να της κάνουν κάτι που αποκαλούσαν “μέικοβερ”. Η μικρογραφία της Πρίνου άρχισε με έναν μαρκαδόρο να ζωγραφίσει στο πρόσωπο της “απεριποίητης” και άρα “άσχημης” κυρίας πολλές πολλές γραμμές που υποδείκνυαν τις αποκρουστικές της ρυτίδες, όπως αυτές της πικρίας (sic) που βρίσκονται γύρω από το στόμα, σημάδια του χρόνου που έπρεπε φυσικά να εξαφανιστούν από το πρόσωπο της “δύσμοιρης” γυναίκας. Η κυρία φαίνεται να μην είχε επίγνωση της “κατάστασης” του προσώπου της και υποθέτουμε πολλά άτομα του κοινού ήταν το ίδιο ανυποψίαστοι για την εμφάνιση τους. Η εκπομπή Τατιάνα Live βέβαια τους άνοιγε τα μάτια προς την αλήθεια. Μέσα σε δύο ώρες με βελόνες και όλα τα συναφή η “τυχερή” της εκπομπής εισήλθε στο πλατό αγνώριστη και “πανέμορφη” σαν την Τατιάνα. Αν και δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πως συνεχίστηκε η ζωή της κυρίας που υπέστη το αποκαλούμενο μέικοβερ, μπορούμε να υποθέσουμε πως η ζωή της άλλαξε ριζικά αφού ήταν πια “όμορφη”.

Η αποστροφή που προκαλούσαν οι ρυτίδες στους γήινους προγόνους μας και η ανάγκη εξάλειψης τους είναι ένα ακόμη κομμάτι που μας ξενίζει καθώς τέτοια σημάδια στα πρόσωπα μας μας είναι πλέον αδιάφορα. Από την άλλη βέβαια η ιατρική έχει επιβραδύνει σημαντικά την ταχύτητα της γήρανσης, επομένως δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την ψυχολογική και σωματική οδύνη που προκαλούσαν τα γηρατειά, εφόσον μάλιστα επηρέαζαν και την εξωτερική εμφάνιση των ατόμων που όπως αποδείκτηκε ήταν εξαιρετικής σημασίας.

Το να εκπληρωθούν αυτές οι επεμβάσεις ήταν βέβαια μόνο ένα μέρος της επιζήτησης του ιδανικού. Για την πραγμάτωση της εικόνας της “ωραιότητας” έπρεπε να γίνει και χρήση κρεμάτων αντιγήρανσης από πλάσματα που λέγονταν “σαλιγκάρια” (δυστυχώς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πως έμοιαζαν ή πόσο οδυνηρή ήταν η διαδικασία κρεμοποίησης για αυτά ή αν είχαν επίγνωση του εξαιρετικού σκοπού τους) και πολλά άλλα παρόμοια μαγικά προϊόντα. Προϊόντα που φυσικά προωθούσε η Τατιάνα για να βοηθήσει το κοινό της να γίνει σαν αυτή. Πολλές φορές μάλιστα η γενναιόδωρη παρουσιάστρια χάριζε αυτούς τους συντελεστές ομορφιάς σε εκλεκτούς του κοινού της.

Ο καταναλωτισμός των γήινων προγόνων μας δεν σταματούσε εκεί. Όπως παρατηρούμε από το Τατιάνα Live μεγάλη σημασία είχαν τα υλικά αγαθά. Σε κάθε εκπομπή η Στεφανίδου πρόσφερε στους τηλεθεατές της μέσω διαγωνισμού δώρα φοβερά και τρομερά, εκπληρώνοντας έτσι τα υλιστικά τους όνειρα. Ένα λάπτοτ της εταιρείας μήλο φαίνεται να ήταν η ύψιστη επιθυμία κάθε παιδιού, εφήβου, γονιού, παππού και γιαγιάς, προπάππου και προγιαγιάς, προπροπάππου και προπρογιαγιάς. Χωρίς πολυτελή αμάξια (απαρχαιωμένα οχήματα με ρόδες), ακριβές τσάντες και αναπαυτικούς καναπέδες (έπιπλα άνετα για να κάτσεις πάνω τους, αλλά όχι για να ξαπλώσεις πάνω σε αυτά όπως το κρεβάτι) ήταν αδύνατο να συνεχίσει κάποιος να λειτουργεί στην καθημερινότητα του. Ευτυχώς όμως η φιλέσπλαχνη παρουσιάστρια βρισκόταν εκεί για να σώσει όσους μπορούσε από μία τέτοια κατάντια.
Παρατηρούμε πως η Τατιάνα ενθάρρυνε τους ανθρώπους του κοινού να ξοδεύουν τα χρήματα τους σε διαδικασίες “ομορφοποίησης” και σε αξιόπιστα προϊόντα, χρήματα που ενδεχομένως να μην διέθεταν αφού δεν φαίνεται να ήταν τόσο πλούσιοι όσο αυτή, αλλά και πάλι έπρεπε να τα ξοδέψουν ώστε να της μοιάσουν.

Οι σημερινοί άνθρωποι έχουν μάθει να ζουν με λίγα πράγματα. Ο πλανήτης μας είναι μικρότερος από την Γη και ο πληθυσμός μεγαλύτερος οπότε ο διακαιούμαστε έναν μικρό χώρο και αρέσκουμε στα απολύτως απαραίτητα, αρκεί να ξέρουμε πάντα που βρίσκεται η πετσέτα μας. Διακρίνουμε μια ελευθερία από το φορτίο της υλικής διαφθοράς και τις πλασματικές ανάγκες που φαίνεται πως διέτρεχαν την κοινωνία τότε και ζούμε έτσι χωρίς το άγχος του υπέρμετρου και άσκοπου καταναλωτισμού. Από την άλλη βέβαια, ζούμε στο διαρκές άγχος της επιβίωσης, μιας και ο μακροχρόνιος πόλεμος με τους Σάιλονς δεν φαίνεται να φτάνει στο τέλος του σύντομα.

Όσον αφορά τους συνεντευξιαζόμενους της εκπομπής Τατιάνα Live, ήταν αξιοπερίεργα όντα συχνά στον αντίποδα αυτών που θεωρούσε η ανθρώπινη κοινωνία ως αποδεκτό. Oι “περιπτώσεις” αυτές ήταν για παράδειγμα άτομα διεμφυλικά ή με διαφορετικές σεξουαλικότητες πέρα από την ετεροφυλία. Φαίνεται πως κάτι τέτοιο ήταν είδηση για τους προγόνους μας καθώς υπήρχε μια σύγχυση στην κατανόηση του εύρους της σεξουαλικότητας και στην διάκριση του βιολογικού με το κοινωνικού φύλου. Ως παράδειγμα βλέπουμε το Jason Aντιγόνη, ένα άτομο άφυλο, που η ύπαρξη του τότε θεωρούταν πρωτάκουστη και η αντιμετώπιση του ήταν ανάλογη.

Οι ποικίλοι καλεσμένοι είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν για την μοναδικότητα τους, γιατί γεννήθηκαν έτσι ή τα γεγονότα που τους οδήγησαν σε αυτή, κατευθυνόμενοι από τις στοχευμένες ερωτήσεις της Τατιάνας που φαίνεται να είχαν σκοπό συναισθηματικά φορτισμένες απαντήσεις. Η αντιμετώπιση τους γινόταν μέσα σε πλαίσια απόλυτης ενσυναίσθησης από την Στεφανίδου, που συχνά συγκινούταν, αποκαλύπτοντας την μεγαλοψυχία της. Η παρουσιάστρια φρόντιζε να υπενθυμίζει συνεχώς στο πλατό της τις δυσκολίες που έχουν βιώσει οι καλεσμένοι, να τονίζει διαρκώς την διαφορετικότητα τους, βγάζοντας ελεύθερα τα δικά της συμπεράσματα. Καλούσε έτσι τους τηλεθεατές να μπουν στον ψυχικό κόσμο των δεινοπαθούντων πριν τους κρίνουν, γιατί η κρίση των ανθρώπων-εκθεμάτων της ιδιομορφίας φαίνεται να ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της εκπομπής.

Όσες περισσότερες εκπομπές παρακολουθούμε τόσο πιο πολύ αντιλαμβανόμαστε πως πρόκειται για κάτι που μας θυμίζει θρησκευτική τελετή, όπου η θεότητα Τατιάνα δίνει στο κοινό της την ευκαιρία όχι μόνο να κρίνει τους καλεσμένους-αξιοθέατα, αλλά και να ξεσπάσει. H Τατιάνα Live δηλαδή, είναι κομμάτι της κοινωνικής λειτουργίας που ονομαζόταν τότε δικαστήριο, αποτελώντας έτσι ένα μέσο κοινωνικής κατακραυγής. Απόδειξη αυτού είναι η περίπτωση μιας νεαρής κοπέλας η οποία εγκατέλειψε τα τρία παιδιά της καθώς δεν ήταν σε θέση να τα μεγαλώσει. Πρόκειται για μία πράξη που κατακρίθηκε από το κοινό που φώναζε απεγνωσμένα “καμία δικαιολογία”. Ακολούθησαν δηλώσεις συγγενών του ζευγαριού που την κατηγορούσαν και την παρομοίαζαν με σκυλί, με την συνοδεία κοντινών πλάνων στο πρόσωπο της να κλαίει, ζητώντας τα παιδιά της πίσω και την συγχώρεση του κοινού άρα και της κοινωνίας.
Αυτήν την έκρηξη προς την κοπέλα οι σημερινοί άνθρωποι δεν μπορούν να κατανοήσουν αφού έτσι και αλλιώς τα παιδιά μόλις συμπληρώσουν τα δύο τους έτη παίρνουν τον δικό τους δρόμο (το παιδί μου είναι τώρα μία από τις εξέχουσες πολιτικές φιγούρες στον πόλεμο ενάντια στους Σάιλονς).
Επομένως για να ενταχθεί κάποιος που ξεφεύγει από τις νόρμες της τότε ανθρώπινης κοινωνίας, σημαντικότατο ρόλο έπαιζε η αποδοχή της Τατιάνας και κατ’ επέκταση του κοινού της. Αυτό επιβεβαιώνει την θεωρία της Στεφανίδου ως θεότητας, αφού είχε την δύναμη να διαμορφώνει τις ζωές μεγάλου αριθμού ατόμων.

Ξεκινώντας αυτήν την έρευνα είχα στο μυαλό μου τους προγόνους μας ως τα γενναία άτομα που με τρομερές θυσίες κατάφεραν να σώσουν την ανθρωπότητα. Τα αποτελέσματα της έρευνας μας παρουσιάζουν μια διαφορετική εικόνα. Η θεότητα της εποχής Τατιάνα Στεφανίδου και η εκκλησία της Τατιάνα Live μας δείχνουν ανθρώπους που προσπαθούν να αγγίξουν την αδιαμφισβήτητη τελειότητα της παρουσιάστριας με οποιοδήποτε κόστος, εγκλωβισμένοι σε συντηρητικές ιδεολογίες για αυτό που θεωρούσαν τότε “διαφορετικό”. Το σπουδαιότερο κομμάτι της καθημερινής τους ζωής ήταν η παρακολούθηση της εκπομπής για να ενημερωθούν από την Τατιάνα, για να εκφράσουν έντονα την κρίση τους και για να μάθουν από αυτήν ποιο θα είναι το επόμενο βήμα που πρέπει να ακολουθήσουν, ώστε να της μοιάσουν και να αγγίξουν την εξωτερική τελειότητα. Αν και είναι εύκολο να διακρίνουμε την πρόοδο που έχουμε κάνει από τότε ως ανθρώπινη κοινωνία, δεν παύω να αναρωτιέμαι πως τώρα που τυρρανιόμαστε από τον πόλεμο και από την απειλή άλλων ειδών, πόσο καλά θα ήταν να είχαμε και εμείς μια Τατιάνα ώστε να χαθούμε μέσα στον ασήμαντο μικρόκοσμο μας.

Το παρόν άρθρο δημιουργήθηκε στα πλαίσια του Εργαστηρίου Δημοσιογραφίας IX: Παραγωγή Δημοσιογραφικού Περιεχομένου για Ιστοσελίδα του Παντείου Πανεπιστημίου.